Η κοινωνία του αύριο που όλοι μας φιλοδοξούμε να χτίσουμε χρήζει ενάρετων ηγετών σε όλο το φάσμα των εξουσιών! Πιστεύω ότι όλοι μας είμαστε ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είμαστε εν δυνάμει πολιτικοί!... Επομένως μια ματιά στα αρχαία κείμενα επιβάλλεται, με όρους σημερινούς κι εύκολα κατανοητούς!...Δεν υποστηρίζω σε καμιά περίπτωση ότι θα υποκαταστήσω τους αρχαίους σοφούς!... Εκείνο που απλά υπόσχομαι είναι να προσπαθήσω μέσα από την σειρά ΓΡΑΜΜΑ Σ΄ ΕΝΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ να αποτυπώσω στο χαρτί αυτά που εγώ κατάλαβα!... Ελπίζω να τα βρήτε χρήσιμα!...
Ακόμη και η επιστροφή του ανθρώπου, αγαπημένε μου πολιτικέ, στην πρωτόγονη κατάσταση όπως μας δίδαξαν οι κυνικοί με τους στωικούς έχει μέσα της κάποια μορφή εξουσίας. Γιατί εξουσία είναι η παιδεία ή το να ζεις σύμφωνα με την φύση σου ακόμη κι αν όλο αυτό πηγάζει από τον ίδιο σου τον εαυτό. Η πείρα μας δίδαξε ότι δεν υπάρχουμε αφ΄ εαυτού αλλά ότι κουβαλάμε την εμπειρία χιλιάδων άλλων ανθρώπων.
Οι εμπειρίες αυτές που έγιναν κτήμα μας δια της παιδείας ή δια της συναινετικής αποδοχής κοινών κανόνων είναι η εξουσία που δεν θέλουμε να αναγνωρίσουμε με το πραγματικό της όνομα και την βαπτίζουμε φύση μας. Αποτελούν δε οι κανόνες της όλα εκείνα που αντιτάσσουμε σε μια εξουσία που πολεμάμε.
Η ωμή χρήση βίας αλλά και η απειλή δεν επιλέγονται από την αρχή σαν μέθοδοι επιβολής της εξουσίας. Αποτελούν τα παραπάνω την έσχατη λύση απέναντι στους ανυπότακτους όλων των εποχών. Φράσεις όπως "αυτό πρέπει να κάνεις" ή "έτσι θα επιβιώσεις" θεωρούνται εξ ίσου κακές από κείνους που φοράν το προσωπείο μιας σύγχρονης δημοκρατίας.
Εγκαταλείπετε η χρήση τους, σε καθεστώτα που υπάρχουν μόνο και μόνο για να μπορεί να γίνει η σύγκριση σε μια προσπάθεια ποδηγέτησης του λαού. Η σύγχρονη εξουσία χρησιμοποιεί πιο "λάιτ" τρόπους προκειμένου να κυριαρχήσει."Αυτό που πρέπει να γίνει" ή "αυτή είναι η φύση του ανθρώπου" είναι φράσεις που αναγράφονται στην κορυφή της ατζέντας κάθε πολιτικού και επαναλαμβάνονται καθημερινά σ΄όλους τους λόγους των αρχόντων όλων των αποχρώσεων!...
Είναι απορίας άξιον ότι ποτέ δεν προχώρησαν περαιτέρω την πρόταση τους αλλά και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να τους αναγκάσει να το κάνουν. Μοιάζει σαν όλοι να ξέρουν το πια "είναι η φύση των ανθρώπων". Η πρόταση λες και είναι γραμμένη στο DNA και επιτρέπει πολύ πιο εύκολα και ανώδυνα τον έλεγχο της κυριαρχίας πάνω σε ευθυγραμμισμένους εξ αρχής υποτελείς σε δόγματα και ψευδαισθήσεις, αναπόφευκτης και μοιραίας ή φυσικής εξέλιξης του τρόπου της ζωής μας. Ακόμα και η οικονομική κρίση υπό το πρίσμα των παραπάνω, μέσα από την μεθοδευμένη διαστρέβλωση παρουσιάζεται από τους εξουσιαστές σαν κάτι φυσικό. Τουλάχιστον πολλοί από μας θα θυμόμαστε για πολύ καιρό την φυσική έκφραση στο πρόσωπο του πρωθυπουργού όταν ανακοίνωνε την καταστροφή του κόσμου μας τον Μάΐο του 2010 από το Καστελόριζο!...
Τι γίνεται όμως αγαπημένε μου πολιτικέ, όταν οι νόμοι αυτοί επεξηγούνται αυθαίρετα από τον ένα και έρθουν σε ευθεία αντίθεση μ΄όλα όσα εμείς οι ίδιοι ορίσαμε σαν δίκαια και τα οποία σε καιρό μη κρίσης είναι αποδεκτά από όλους?... Είναι φυσικά δίκαιο και αποδεκτό από όλους να οδηγήτε ο νεκρός στην τελευταία του κατοικία με τιμές αλλά, αυτό δεν επιτρεπόταν για για τον Πολυνείκη τον αδελφό της Αντιγόνης που έτσι κι αλλιώς, είχε την ιδιότητα του νεκρού την ώρα που το δράμα βρισκόταν εν εξελίξει...
Ο Σοφοκλής δημιουργεί μια Αντιγόνη που δεν φοβάται να συντρίψει την έπαρση του βασιλιά Κρέοντα που προσπάθησε με μια ανόσια διαταγή να καταπατήσει το φυσικό δίκαιο. Χωρίς δεύτερη σκέψη επιλέγει την υποταγή στους άγραφους νόμους και αγέρωχη απαντά στον βλάστημο βασιλιά: Δεν είσαι ο Δίας αλλά ούτε και η θεία Δίκη εσύ που με διατάσεις να παραβώ τους άγραφους νόμους της πατρίδας μου και να τιμωρηθώ ενώπιον των θεών. Η Αντιγόνη οδηγήτε στον θάνατο με ηρωικό μεγαλείο. Από την άλλη ο βλάστημος περιφέρεται ολοκληρωτικά συντεντριμμένος και δια της εκκωφαντικής σιωπής του κραυγάζει ότι η σύγκρουση με τον άγραφο νόμο είναι μονόδρομος που οδηγεί στην καταστροφή. Αυτό είναι, αγαπημένε μου πολιτικέ, τελικά το αποτέλεσμα που πρέπει να περιμένει κανείς όταν δεν λαμβάνει υπ΄όψιν του σοβαρά το πολιτικό κόστος που μπορεί να έχει μια τέτοια διαταγή όταν κινήται στα όρια του φυσικού νόμου και της δικής του θέλησης ή στην χειρότερη εκδοχή της βασίζετε σε άνομα συμφέροντα!...
Αντιεξουσιαστικός μας παρουσιάζεται κι ο καυστικός κωμωδιογράφος Αριστοφάνης. Ζητά τον τερματισμό του πολέμου σε τρία καταπληκτικά στην σύλληψή τους έργα του. Ζητά μαζική πολιτική ανυπακοή ως πίεση για τον τερματισμό των πολέμων είτε οδηγώντας τους στην απελευθέρωση της Ειρήνης ή βάζοντας την Λυσιστράτη κι όλες τις γυναίκες του τότε γνωστού κόσμου να κηρύξουν σεξουαλικό αποκλεισμό σε κείνους που είχαν μάθει μόνο να πολεμούν!
Με νηφάλια αξιοπρέπεια απάντησε ο Σωκράτης όταν τον καταδίκασαν σε θάνατο μη μετανιώνοντας για την απολογία του. Προτίμησε να πάει στον θάνατο παρά να κάνει οτιδήποτε ανελεύθερο ή να ζήσει μ΄άλλον τρόπο πέραν από αυτόν που ο ίδιος είχε επιλέξει. Εμπεριέχει η πράξης του αυτή κι εύκολα το αντιλαμβάνεται κανείς, μια χαραμάδα από όπου μπορούμε να δούμε το αναρχικό (πάντα με την έννοια της έλλειψης αρχής) πνεύμα του, παρότι ο στοχασμός και ο τρόπος της ζωής του απείχαν πολύ από ανάλογα ιδεώδη.
Ο Πλάτων, στην ιδεατή Πολιτεία του απαγορεύει την προσωπική περιουσία και ζητά την κατάργηση πολλών νόμων που θεωρεί ότι είναι εναντίον της ίδιας της φύσης των ανθρώπων. Στην θέση τους δεν βάζει φυσικά την αναρχία, ούτε καν την δημοκρατία την οποίαν επίσης απέρριπτε αλλά τους άρχοντες δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στην αρετή και την δικαιοσύνη που κοσμούν εκείνους που ιδεατά θα κυβερνούσαν τον κόσμο! Ένας νόμος όσο κι αν μπορούσε να προβλέψει με μεγάλη ακρίβεια τα θέλω των ανθρώπων, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι για όλους δίκαιος και συγχρόνως να συμπεριλάβει και το καλύτερο, όσο δεν θα ήταν ικανός να ξεχωρίσει την αιτία ή την στιγμή μιας πράξης, διαβάζουμε στον "Πολιτικό" του κι αυτό θα μπορούσε κάλλιστα ν΄αποτελέσει από μόνο του την δικαίωση της αναρχικής σκέψης.
Κοινός παρανομαστής, επομένως, αυτών που δέχονται εξουσία με την θέλησή τους αγαπημένε μου πολιτικέ, προκειμένου να ζήσουν αρμονικά μέσα σε μια κοινωνία, είναι ο φυσικός νόμος και όχι ο επίπλαστος ανθρώπινος. Αν εμείς, όπως προαποφασίσαμε θέλουμε μια κοινωνία δομημένη πάνω σε μη στρεβλές έννοιες, πρέπει ν΄αρχίσουμε ν΄ανασύρουμε στην επιφάνεια όλες εκείνες τις αξίες που στο πέρασμα των αιώνων ανέδειξαν το μεγαλείο της φυλής μας.
Επ΄ ουδενί δεν θα μας επιτρέψω λατρεμένε μου πολιτικέ, να σταματήσουμε αυτήν την προσπάθεια φοβούμενη τις λέξεις, που έτσι κι αλλιώς, οι σημερινές "Δημοκρατίες" αλλοίωσαν κατά την έννοιά τους, σε μια προσπάθεια αυθαίρετης διερμηνείας τους.
Οι εμπειρίες αυτές που έγιναν κτήμα μας δια της παιδείας ή δια της συναινετικής αποδοχής κοινών κανόνων είναι η εξουσία που δεν θέλουμε να αναγνωρίσουμε με το πραγματικό της όνομα και την βαπτίζουμε φύση μας. Αποτελούν δε οι κανόνες της όλα εκείνα που αντιτάσσουμε σε μια εξουσία που πολεμάμε.
Η ωμή χρήση βίας αλλά και η απειλή δεν επιλέγονται από την αρχή σαν μέθοδοι επιβολής της εξουσίας. Αποτελούν τα παραπάνω την έσχατη λύση απέναντι στους ανυπότακτους όλων των εποχών. Φράσεις όπως "αυτό πρέπει να κάνεις" ή "έτσι θα επιβιώσεις" θεωρούνται εξ ίσου κακές από κείνους που φοράν το προσωπείο μιας σύγχρονης δημοκρατίας.
Εγκαταλείπετε η χρήση τους, σε καθεστώτα που υπάρχουν μόνο και μόνο για να μπορεί να γίνει η σύγκριση σε μια προσπάθεια ποδηγέτησης του λαού. Η σύγχρονη εξουσία χρησιμοποιεί πιο "λάιτ" τρόπους προκειμένου να κυριαρχήσει."Αυτό που πρέπει να γίνει" ή "αυτή είναι η φύση του ανθρώπου" είναι φράσεις που αναγράφονται στην κορυφή της ατζέντας κάθε πολιτικού και επαναλαμβάνονται καθημερινά σ΄όλους τους λόγους των αρχόντων όλων των αποχρώσεων!...
Είναι απορίας άξιον ότι ποτέ δεν προχώρησαν περαιτέρω την πρόταση τους αλλά και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να τους αναγκάσει να το κάνουν. Μοιάζει σαν όλοι να ξέρουν το πια "είναι η φύση των ανθρώπων". Η πρόταση λες και είναι γραμμένη στο DNA και επιτρέπει πολύ πιο εύκολα και ανώδυνα τον έλεγχο της κυριαρχίας πάνω σε ευθυγραμμισμένους εξ αρχής υποτελείς σε δόγματα και ψευδαισθήσεις, αναπόφευκτης και μοιραίας ή φυσικής εξέλιξης του τρόπου της ζωής μας. Ακόμα και η οικονομική κρίση υπό το πρίσμα των παραπάνω, μέσα από την μεθοδευμένη διαστρέβλωση παρουσιάζεται από τους εξουσιαστές σαν κάτι φυσικό. Τουλάχιστον πολλοί από μας θα θυμόμαστε για πολύ καιρό την φυσική έκφραση στο πρόσωπο του πρωθυπουργού όταν ανακοίνωνε την καταστροφή του κόσμου μας τον Μάΐο του 2010 από το Καστελόριζο!...
Τι γίνεται όμως αγαπημένε μου πολιτικέ, όταν οι νόμοι αυτοί επεξηγούνται αυθαίρετα από τον ένα και έρθουν σε ευθεία αντίθεση μ΄όλα όσα εμείς οι ίδιοι ορίσαμε σαν δίκαια και τα οποία σε καιρό μη κρίσης είναι αποδεκτά από όλους?... Είναι φυσικά δίκαιο και αποδεκτό από όλους να οδηγήτε ο νεκρός στην τελευταία του κατοικία με τιμές αλλά, αυτό δεν επιτρεπόταν για για τον Πολυνείκη τον αδελφό της Αντιγόνης που έτσι κι αλλιώς, είχε την ιδιότητα του νεκρού την ώρα που το δράμα βρισκόταν εν εξελίξει...
Ο Σοφοκλής δημιουργεί μια Αντιγόνη που δεν φοβάται να συντρίψει την έπαρση του βασιλιά Κρέοντα που προσπάθησε με μια ανόσια διαταγή να καταπατήσει το φυσικό δίκαιο. Χωρίς δεύτερη σκέψη επιλέγει την υποταγή στους άγραφους νόμους και αγέρωχη απαντά στον βλάστημο βασιλιά: Δεν είσαι ο Δίας αλλά ούτε και η θεία Δίκη εσύ που με διατάσεις να παραβώ τους άγραφους νόμους της πατρίδας μου και να τιμωρηθώ ενώπιον των θεών. Η Αντιγόνη οδηγήτε στον θάνατο με ηρωικό μεγαλείο. Από την άλλη ο βλάστημος περιφέρεται ολοκληρωτικά συντεντριμμένος και δια της εκκωφαντικής σιωπής του κραυγάζει ότι η σύγκρουση με τον άγραφο νόμο είναι μονόδρομος που οδηγεί στην καταστροφή. Αυτό είναι, αγαπημένε μου πολιτικέ, τελικά το αποτέλεσμα που πρέπει να περιμένει κανείς όταν δεν λαμβάνει υπ΄όψιν του σοβαρά το πολιτικό κόστος που μπορεί να έχει μια τέτοια διαταγή όταν κινήται στα όρια του φυσικού νόμου και της δικής του θέλησης ή στην χειρότερη εκδοχή της βασίζετε σε άνομα συμφέροντα!...
Αντιεξουσιαστικός μας παρουσιάζεται κι ο καυστικός κωμωδιογράφος Αριστοφάνης. Ζητά τον τερματισμό του πολέμου σε τρία καταπληκτικά στην σύλληψή τους έργα του. Ζητά μαζική πολιτική ανυπακοή ως πίεση για τον τερματισμό των πολέμων είτε οδηγώντας τους στην απελευθέρωση της Ειρήνης ή βάζοντας την Λυσιστράτη κι όλες τις γυναίκες του τότε γνωστού κόσμου να κηρύξουν σεξουαλικό αποκλεισμό σε κείνους που είχαν μάθει μόνο να πολεμούν!
Με νηφάλια αξιοπρέπεια απάντησε ο Σωκράτης όταν τον καταδίκασαν σε θάνατο μη μετανιώνοντας για την απολογία του. Προτίμησε να πάει στον θάνατο παρά να κάνει οτιδήποτε ανελεύθερο ή να ζήσει μ΄άλλον τρόπο πέραν από αυτόν που ο ίδιος είχε επιλέξει. Εμπεριέχει η πράξης του αυτή κι εύκολα το αντιλαμβάνεται κανείς, μια χαραμάδα από όπου μπορούμε να δούμε το αναρχικό (πάντα με την έννοια της έλλειψης αρχής) πνεύμα του, παρότι ο στοχασμός και ο τρόπος της ζωής του απείχαν πολύ από ανάλογα ιδεώδη.
Ο Πλάτων, στην ιδεατή Πολιτεία του απαγορεύει την προσωπική περιουσία και ζητά την κατάργηση πολλών νόμων που θεωρεί ότι είναι εναντίον της ίδιας της φύσης των ανθρώπων. Στην θέση τους δεν βάζει φυσικά την αναρχία, ούτε καν την δημοκρατία την οποίαν επίσης απέρριπτε αλλά τους άρχοντες δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στην αρετή και την δικαιοσύνη που κοσμούν εκείνους που ιδεατά θα κυβερνούσαν τον κόσμο! Ένας νόμος όσο κι αν μπορούσε να προβλέψει με μεγάλη ακρίβεια τα θέλω των ανθρώπων, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι για όλους δίκαιος και συγχρόνως να συμπεριλάβει και το καλύτερο, όσο δεν θα ήταν ικανός να ξεχωρίσει την αιτία ή την στιγμή μιας πράξης, διαβάζουμε στον "Πολιτικό" του κι αυτό θα μπορούσε κάλλιστα ν΄αποτελέσει από μόνο του την δικαίωση της αναρχικής σκέψης.
Κοινός παρανομαστής, επομένως, αυτών που δέχονται εξουσία με την θέλησή τους αγαπημένε μου πολιτικέ, προκειμένου να ζήσουν αρμονικά μέσα σε μια κοινωνία, είναι ο φυσικός νόμος και όχι ο επίπλαστος ανθρώπινος. Αν εμείς, όπως προαποφασίσαμε θέλουμε μια κοινωνία δομημένη πάνω σε μη στρεβλές έννοιες, πρέπει ν΄αρχίσουμε ν΄ανασύρουμε στην επιφάνεια όλες εκείνες τις αξίες που στο πέρασμα των αιώνων ανέδειξαν το μεγαλείο της φυλής μας.
Επ΄ ουδενί δεν θα μας επιτρέψω λατρεμένε μου πολιτικέ, να σταματήσουμε αυτήν την προσπάθεια φοβούμενη τις λέξεις, που έτσι κι αλλιώς, οι σημερινές "Δημοκρατίες" αλλοίωσαν κατά την έννοιά τους, σε μια προσπάθεια αυθαίρετης διερμηνείας τους.
